ไอ้จะนั่งแช่อยู่สนามบินปักกิ่งโดยที่ไม่กินไม่ซื้ออะไรเลย คงไม่ใช่นิสัยดิฉัน..ว่าแล้วก็ไปแลกเงินหาท่านประธานเหมามาอยู่เป็นเพื่อนกันอดตาย หนึ่งพันบาทไทยแลกมาได้แค่143หยวนกับอีกนิดหน่อย แต่ก็ยังดีกว่าเดินลอยๆไม่มีหลักประกันความหิว เนื่องจากในสนามบินใช้เงินได้อยู่สองสกุล..หยวนกับดอลล่าร์
ว่าแล้ว..ลองชิมอาหารจีนดีกว่า เอาแบบง่ายๆ..เพราะแค่ง่ายๆก็เลือดสาดแล้ว ก็นี่มันสนามบินนี่นา..จริงไหมค่ะคุณ? แล้วอยากรู้นักว่าอาหารเมืองจีนที่ใครๆว่าแย่..ทั้งจืด..ทั้งมัน..มันจริงไหม? ว่าแล้วก็เข้าไปสั่งมากิน ทั้งจืดและมันอย่างที่เขาว่า..แต่มันไม่แย่ เพราะผักทั้งแตง,แครอท,ฟักนั้นสดกรอบ ปลา,กุ้งไม่คาวชิ้นใหญ่เต็มคำ และไม่มีรสผงชูรสมารบกวนจนรสชาติผิดปกติ
ทานข้าวเสร็จชวนท่านประธานเหมาไปเดินดูหนังสือ ดิฉันชอบซื้อหนังสือใครๆก็รู้ ยิ่งมาเมืองที่ไม่เคยมามาก่อนยิ่งอยากซื้อใหญ่ โดยเฉพาะหนังสือแฟชั่นชาย อืม..ม..มีวางอยู่ในร้านหนังสือกี่ร้าน..กี่ร้านก็แค่สามเล่มนี้ หน้าตาไม่ชวนซื้อทั้งสามเล่ม..5..5..5 สไตล์ลิ่งหนังสือแฟชั่นจีน น่าจะอยู่ตรงกลางระหว่างสิงค์โปร์และใต้หวัน คือเอาผู้ชายมาถอดเสื้อเข้าช่วย แต่บางทีก็..ช่วยไม่ได้มากนัก เมื่อต้องตัดสินใจซื้อ..หูย..ไม่ต้องให้ทาย ใครๆก็คงเดาได้ว่าดิฉันคงต้องซื้อหนังสือ"Men's Health" ยังไงคงต้องมีอย่างอื่นให้ดู..น่าก็ยังดีกว่าซื้อปก"เจ๊หลิว"หรือหน้าปกนักธุรกิจหน้าแบนเป็นหมั่นโถว..จบดื้อๆตรงนี้แล้วกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น